Vorige zomer zette ik mijn eerste pelgrimsstappen en deed ik een stuk van de pelgrimsroute naar Compostella, langs de kust van Frans en Spaans Baskenland. Het was een deugddoende ervaring die smaakte naar meer. Terug thuis maakte ik vele plannen om dit jaar opnieuw op pelgrimstocht naar Compostella te gaan. Het liefst van al zou ik van thuis uit vertrekken en zou ik zo’n drie maanden onderweg zijn. Als dat niet zou gaan zou ik toch alleszins een maand of twee onderweg willen zijn en alle mogelijke routes en vertrekplaatsen bekeek ik steeds opnieuw en opnieuw.
Maar zoals dat gaat in het leven kwamen er andere dingen op mijn pad. Mijn voornaamste bezigheid na mijn werkuren werd de bouw van een thuiskantoor / praktijkruimte. Dit werd een groot en mooi tuinhuis dat ik en mijn lieftallige vrouw gaan gebruiken om van thuis uit te kunnen werken. Nu onze praktijkruimte bijna af is, zijn mijn beschikbare financiële middelen jammer genoeg opgebruikt. Daar komt dan natuurlijk bij dat ik geen eindeloos verlof kan nemen en een langere tijd onbetaald verlof nemen zit er nu niet meer in. En dat brengt me bij een van de eerste dingen die ik leerde, tijdens mijn eerste pelgrimage. Jij bepaalt zelf de pelgrimstocht niet, de pelgrimage bepaalt dit voor jou.
Wedergeboorte.
Door het feit dat ik maar verlof heb om zo’n 40 dagen te kunnen stappen en doordat ik weinig of geen middelen heb om comfortabel op tocht te kunnen gaan, leken al mijn plannen in rook op te gaan. De stilte van een wandeling gaf me onlangs hierover een verhelderend inzicht. Ik wil namelijk op pelgrimage gaan om de wereld achter me te laten en dichter bij mezelf te komen. Daarbovenop is het voor mij een religieuze daad, waarbij ik tracht om dichter bij God te komen. En laat nu net die 40 dagen die ik kan stappen een hele grote symbolische waarde hebben. Zo is er het bekende verhaal van Jezus, die 40 dagen vastte in de woestijn, om korter bij God te komen en om te weerstaan aan de verleidingen van de duivel. Hiervan is onze vastenperiode of de zgn. 40-dagen-tijd afkomstig. Er zijn in de bijbel wel meer verhalen waarin het getal veertig een belangrijke rol speelt. Zo duurde de zondvloed 40 dagen en nachten en wachtte Mozes 40 dagen en nachten in de woestijn alvorens hij de 10 geboden ontving.
De periode van 40 dagen verwijst esoterisch gezien naar een transformatie proces, waarbij er eerst heling en zuivering optreedt, gevolgd door een wedergeboorte of een bijzondere gebeurtenis.
Het woord quarantaine is vanuit het Italiaans, via het Frans in onze taal terecht gekomen. Het is uiteraard afgeleid van ‘quarante’ of veertig. Vroeger was het gebruikelijk dat schepen die van verre oorden in de haven aankwamen, er 40 dagen in quarantaine moesten blijven. Als deze periode voorbij was, was men zeker dat men geen besmettelijke ziektes meer kon verspreiden. Na een periode van 40 dagen, zou het lichaam immers gezuiverd zijn.
Sobere queeste.
Het idee van quarantaine gaf me het perfecte mentale beginpunt, om aan mijn queeste te beginnen. Het zal een sobere queeste zijn, een tocht die ik zal moeten nemen zoals hij zich aandient. Waarbij ik me zal moeten overgeven aan hetgeen God belieft, aan steun van bekenden en onbekenden en aan het vertrouwen in mezelf. Waarbij ik aan verleiding zal moeten weerstaan en mezelf ongeremd zal moeten geven aan de dagelijkse routine van slapen, stappen, eenvoudig eten, een slaapplek zoeken, lezen en opnieuw slapen. Opdat ik dan gelouterd en herboren opnieuw huiswaarts kere, als een verbeterde versie van mezelf.
Bronnen:
Dachtvonk 
Plaats een reactie